Էդ օրը նրա ծննդյան օրն էր: Քիչ չի 85 տարեկան: Պատրաստվեց ու անհամբեր պատուհանից դուրս էր նայում, սպասում էր, որ երեխեքն ու թոռները կգան, կշնորհավորեն:
Կարծում էր, որ անպայման կհիշեն ու կգան: Բայց նրանք այդպես էլ չեկան, նույնիսկ չզանգեցին։ Ժամերն անցնում էին, բայց նա հույսը չէր կորցնում: Հարևանուհին փորձեց մխիթարել նրան, ասում էր. քաղաքում կյանքն այլ է, բոլորը շատ զբաղված են։ Նա շատ լավ ամուսին է ունեցել, հոգատար ու նվիրված: Ձեռքերի վրա էի պահում կնոջը: Շատ աշխատասեր էր, ամբողջ գումարը ներդրեց ընտանիքում։ Ամուսինը թույլ չի տվել, որ կինը ծանր բան բարձրացնի։
Հարևան կանայք նա խան ձում էին նրան: Նրա համար դժվար էր առանց ամուսնու։ Երեխաներն արդեն տեղափոխվել էին քաղաք, ունեին իրենց ընտանիքները, ու չէին հիշում մոր մասին: Մի քանի օր, հարեւանուհին գտավ կնոջ անշնչացած մարմինը: Նա շտապեց հեռախոսի մոտ, զանգահարեց որդուն.
-Ուրեմն դուք բոլորդ անընդհատ զբաղված եք, իսկ ձեր մայրն արդեն չկա։ Երեխաներն այդպես էլ չեկան մոր հու ղար կավորությանը: Միայն մեկ շաբաթ անց բարեհաճեցին տունը վաճառելու համար: