Տասը տարի առաջ նոր հարեւաններ եկան մեր գյուղ։
Այն ժամանակ ես չէի հասկանում, թե ինչու է այս առանձնահատուկ ընտանիքին հողակտորով տուն պետք։ Տան ղեկավարը հաշ ման դամի սայլակով էր, նա կորցրել է վերջույթները: Կինը կաղում էր, նրանց որդին նույնպես մի ոտքից կաղ էր։ Եվ միայն դուստրն էր առողջ:
Նրանք քաղաքից տեղափոխվեցին մեզ մոտ, այնտեղ ապրում էին բարձրահարկ շենքում։ Հետո քաղաքային կյանքից հոգնեցին, և ընտանիքը տեղափոխվեց մեզ մոտ։ Երբ նրանք ներս մտան, ես մտածեցի, որ նրանք չեն հարմարվի գյուղական կյանքին: Բայց ի զարմանս ինձ, հենց հաջորդ օրը տղամարդը իր սայ լակով հմտորեն շրջում էր այգում և կտրում էր մոլախոտերը։ Երեք օր անց ամբողջ ընտանիքն արդեն բերք էր տնկում, իսկ մեկ ամիս անց առաջին ծիլերն արդեն երևում էր։ Համ էլ շատ հյուրասեր ու ընկերասեր մարդիկ են:
Ընդհանուր առմամբ, ուրախ ենք, որ ունենք նման հարեւաններ։ Ինձ դուր չի գալիս, որ մեր գյուղացիներից մի քանիսը անհիմն բամբասանքներ են տարածում, իբր նրանք քաղաքում շատ լուրջ խնդիրներ են ունեցել ու պարզապես փախել են պարտքատերերից: Բայց ես այլ կարծիք ունեմ այս նարդկանց մասին: