Ես այլևս չեմ սիրում իմ կնոջը: Դուք կարող եք քարեր նետել ինձ վրա, բայց ես չեմ ուզում լինել նրա կողքին:
Ես ատում եմ նրան գրկել և համբուրել : Ես ուզում եմ հեռանալ, իսկ նա գոռում է, որ ես նրանից խլել եմ իր կյանքի 30 տարին։ Նամակ եմ գրում այն հույսով, որ գոնե մեկը կհասկանա ու կաջակցի ինձ։ Ես չեմ սիրում իմ կնոջը. Ես 57 տարեկան եմ, և ի՞նչ:
Շարունակեմ դիմանա՞լ մնացած տարիները։ Ես չեմ սիրում նախաճաշ, ճաշ և ընթրիք: Ես հիմա ատ ում եմ հանգստյան օրերը: Ես նույնիսկ հեռուստացույց չեմ դիտում նրա հետ: Ամեն առավոտ ես փախչում եմ տնից, քանի որ ձանձրանում եմ, նրա հետ անհետաքրքիր է: Վերջին շրջանում արդեն զզ վելի է դարձել: Չէ, ի կինը ինձ վատ բան չի արել, բայց ես նրան չեմ սիրում: Նա չափազանց հնազանդ է և օրինակելի։ Ես ուզում եմ, որ նա լինի անհնազանդ, հակառակվի ինձ: Ես ուզում եմ կի րք: Ատ ու՞մ եք ինձ:
Ես պարզապես ուզում եմ ապրել ինձ համար: Երեխաներն արդեն վաղուց մեր կարիքը չունեն և այլևս ոչինչ ինձ չի պահում կնոջս կողքին: Ինչո՞ւ համակերպվեմ, ինչու՞ շարունակեմ մե ռց նել օրերս, չէ՞ որ կյանքը մեկ անգամ է տրվում: Իսկ ես ապրել եմ ուզում: